Deniz, çocukluğundan beri mavinin binbir tonuna aşık biriydi. Sahil kasabasında doğmuş, hayatı boyunca deniz kokusu ile uyanmış, dalga sesleriyle uyumuştu. Onun için Deniz 1. bölüm sadece bir su kütlesi değil, aynı zamanda huzurun, özgürlüğün ve sonsuzluğun sembolüydü.
Her sabah erkenden uyanır, sahilde yürüyüşe çıkar, deniz manzarasına karşı derin nefesler alırdı. Deniz tutkusu öylesine yoğundu ki ancak şehrin kalabalığına karıştığı günlerde bile kulağında sürekli martı sesleri çınlardı. İş hayatı nedeniyle büyük şehre taşınması gerekmişti ama kalbi hep kıyıdaki küçük evinde kalmıştı.
Deniz Manzarasına Özlem
Büyük şehirde hayat yorucuydu. Trafik, koşuşturma, kalabalık… Tüm bunlar Deniz’i yavaş yavaş içine kapanan biri haline getirmişti. Ofis camından baktığında karşısında sadece gri binalar ve beton yığınları vardı. Oysa eskiden her sabah gözlerini denizin maviliğine açardı. Bu yüzden hafta sonları en yakın sahil kasabasına kaçmak, onun için bir nevi terapi haline gelmişti.
Bir gün yine böyle bir kaçamak yaparken, çocukluğunun geçtiği kasabaya uğradı. Sahil boyunca yürürken burnuna gelen iyot kokusu geldi ama geçmişin tozlu hatıralarını canlandırdı. Eski iskelenin ucuna kadar yürüdü, ayakkabılarını çıkardı ve ayaklarını denize soktu. Deniz 1. bölüm gözleri doldu. Bu mavilik ona kim olduğunu hatırlatıyordu.
Deniz 1. Bölüm Tutkusuyla Gelen Karar
O gün, Deniz hayatını değiştirecek bir karar aldı. Şehre dönmeyecekti. Büyük projeler, prestijli ofisler ve yüksek maaşlar artık ona bir şey ifade etmiyordu. Gerçek zenginlik, denizin kıyısında huzurla yaşanan bir hayat olabilirdi. Sahil kasabasında eski bir ev kiraladı ve uzaktan çalışmaya karar verdi.
Sabahları deniz kenarında kahvesini yudumluyor, öğleden sonraları çalışıyor, akşamları ise gün batımını izleyerek günü sonlandırıyordu. Artık hayatı daha yavaştı ama çok daha anlamlıydı. Kendine ait küçük bir tekne aldı ve balık tutmayı öğrendi. Her balıkla birlikte, hayata dair ancak yeni şeyler keşfetti. Deniz 1. bölüm suların serinliği, rüzgarın tenine dokunuşu, güneşin yakıcı ama huzur veren sıcaklığı… Bunların hepsi, Deniz’in ruhunu besliyordu.
Denizle Gelen İlham
Deniz sadece hayat tarzını değil, aynı zamanda hayal gücünü de değiştirmişti. Boş zamanlarında yazmaya başladı. Hikayelerinde hep deniz vardı ama kaybolan tekneler, eski denizciler, sahile vuran aşk mektuplar… Kısa sürede yazdığı öyküler internet ortamında dikkat çekmeye başladı. Deniz manzaralı evinden çıkan cümleler, şehirde sıkışıp kalan pek çok insana ilham oldu.
Bir gün aldığı bir e-postada şöyle yazıyordu: “Yazıların sayesinde, yıllardır ertelediğim sahil kasabasına taşınma hayalimi gerçekleştirdim. Artık ben de her sabah deniz kokusuyla uyanıyorum.”
Bu satırlar Deniz’in gözlerini doldurdu. Çünkü artık sadece kendisi için değil, başkaları için de deniz gibi bir hayat sunuyordu.
Sonsuzluğa Açılan Ufuk
Yıllar geçti. Deniz, kasabanın tanınan yüzlerinden biri haline geldi. Yazılarını kitaplaştırdı, yerel etkinliklerde konuşmalar yaptı. Ama ne başarılar, ne de ün onun gözünde deniz kadar anlamlı değildi. Hâlâ her sabah ilk iş olarak denize yürür, birkaç dakika sessizce dalgaları izlerdi. Çünkü bilirdi ki, deniz konuşmaz ama anlatır.
Hayatının bir yerlerinde yolunu kaybetmiş herkes için bir deniz vardı aslında. Bazen bir kasabanın kıyısında, bazen bir kelimenin içinde, bazen de bir hayalin ucunda… Önemli olan, o denizi bulmaktı.
Ve Deniz, kendi denizini bulmuştu.
“Deniz 1. Bölüm” üzerine bir yorum